m'endormir

Het enige moment waarop ik me waarlijk veilig kan voelen, is als ik m’n eigen paleis beklim, onder de dekens kruip die ik zelf elke nacht verwarm, waarvan ik zeker weet dat ze mij veiligheid bieden omdat er nog nooit een andere ziel onder geslapen heeft, omdat ik alleen hier mezelf kan zijn, alleen kan zijn; omdat ik niemand anders kan vertrouwen zoals ik mezelf kan vertrouwen, omdat ik in niemand zo ver kan verdwijnen als in mezelf, zodat ik me veilig voel, veilig, eindelijk veilig, niemand anders die nog durft mijn gedachten binnen te dringen, zo schijnbaar eindeloos alleen met alleen m’n eigen armen om me heen, dwalend door m’n eigen dromen.